Państwa członkowskie NATO, pragnące żyć w pokoju ze wszystkimi narodami i rządami, zdecydowały się połączyć swoje wysiłki w celu zbiorowej obrony oraz zachowania pokoju i bezpieczeństwa².

Do dziś pozostają zdecydowane ochraniać swoją wolność i wspólne dziedzictwo na zasadach demokracji, wolności jednostki i rządów prawa. Nie dążą do konfliktu, ale do umacniania stabilizacji i dobrobytu na całym swoim obszarze, który obejmuje 32 państwa i niemal miliard ludzi³.

W NATO siła jedności przeciwstawia się ryzyku odosobnienia, ponieważ nazbyt dobrze wiemy, co się dzieje, gdy kraj tkwi w izolacji, pozbawiony partnerów gospodarczych i sojuszników. Skutki szybko okazują się poważne i dalekosiężne - zarówno historia, jak i teraźniejszość dostarczają na to liczne przykłady: Kuba, Korea Północna, Iran, Erytrea, Wenezuela. Taka rzekoma niezależność wpływa nie tylko na sytuację międzynarodową kraju, ale przede wszystkim na życie jego obywateli. Gospodarka kraju doświadcza spowolnienia, brakuje inwestycji zagranicznych i nowych miejsc pracy. Rosnące ubóstwo prowadzi do niezadowolenia, naruszeń praw człowieka, a te z kolei do represji ze strony rządu. Cierpią na tym opieka zdrowotna i edukacja, a trudne warunki życia i ograniczone możliwości skłaniają ludzi do emigracji i finalnie często przekształcają się w kryzysy migracyjne i humanitarne.

Tylko państwa, które mają zdolność do współpracy i budowania sojuszy, pozostają odporne na kryzysy i napięcia.

Tylko państwa działające razem potrafią skutecznie chronić wspólne interesy przed zewnętrznymi zagrożeniami, likwidować źródła kryzysów i gasić konflikty. Ich wspólna pozycja negocjacyjna jest mocniejsza, a zobowiązania sojusznicze mogą być spełnione. Działanie w sojuszu daje też poczucie dumy przy zachowaniu własnej tożsamości, o czym wiedzą polscy żołnierze służący na misjach poza krajem.

Tymczasem krytycy twierdzą, że NATO nie zapewni bezpieczeństwa wszystkim swoim członkom. Prawdą jest jednak to, że Sojusz skutecznie chroni sojuszników i stabilizuje sytuację na świecie od 1949 roku⁴. Interwencje sił NATO zakończyły wiele konfliktów, na przykład dając pokój i ochronę mieszkańcom Bośni i Hercegowiny czy Kosowa. Równie dalekie od prawdy są głosy, że Sojusz jest zdominowany przez Stany Zjednoczone, które dbają wyłącznie o własne interesy. Rząd USA faktycznie wpłaca najwięcej do budżetu NATO⁵, ale decyzje w ramach Sojuszu podejmowane są na zasadzie konsensusu, co oznacza, że każde państwo członkowskie, niezależnie od wielkości i liczby lat w Sojuszu, ma prawo głosu.

Autorytarne reżimy próbują oskarżać NATO o prowadzenie agresywnej polityki, która prowadzi do eskalacji konfliktów. Ta dezinformacja służy najczęściej ukrywaniu własnych niecnych celów, podczas gdy celem NATO jest, i pozostanie, obrona oraz ochrona swoich członków, nie zaś prowokowanie konfliktów. Sojusz niezmiennie działa pod kontrolą demokratycznie wybranych rządów oraz w zgodzie z prawem międzynarodowym.

W słowach Sekretarza Generalnego NATO, że świat stał się bardziej niebezpieczny, ale NATO stało się silniejsze⁶, możemy upatrywać nadziei. Nie wiemy, jakie zagrożenia przyniesie przyszłość, ale wiemy, że Polska potrzebuje sojuszników, podobnie jak sojusznicy potrzebują Polski. Razem jesteśmy silniejsi i bardziej odporni na to, co nieznane.